Welkom in de familie (Lithuanzhuang - Dingbian, 3 t/m 5 augustus 2011)

Wat doet tijd met een mens? Wat doet afstand met een mens? Hoe onbereikbaar kan liefde - hoe gemeend ook - zijn en hoe groot de verschillen tussen hen die door het lot in verschillende culturen opgroeien? Maar ook en vooral: hoe mooi kan het zijn om elkaar na zoveel tijd terug te vinden en te zien dat bloed en verwantschap je voor altijd met zovelen verbindt. Verslag van een ‘ingewikkelde', maar mooie ontmoeting met de familie van Lin. ‘We zijn als broers en zussen. Welkom in de familie!'

Om acht uur ‘s ochtends staan we weer bepakt en bezakt in de lobby van het hotel. Na de gebruikelijke onbegrijpelijke papierwinkel bij het uitchecken uit het hotel stappen we in de minibus van Mr. Zhang Yunlin. Ons staat een rit van bijna 7 uur te wachten naar de biologische familie van Lin. De weg van Dingbian naar de ouders van Lin is afgesloten. Daarom moeten we nu een forse omweg maken die ons een uur extra reistijd kost. Pa Hao heeft gisteren minstens vier keer gebeld om ons te waarschuwen voor de wegafsluiting, om te vragen hoe laat zij ons kunnen verwachten, of hij ons toch niet beter zelf kan komen ophalen en of het allemaal goed gaat met ons. Ook vanmorgen hangt hij al weer vroeg aan de lijn bij Zhang Dan. Hij adviseert ons om in Dingbian even met hem te bellen, zodat hij een familielid kan vragen om ons vanaf daar via de omweg naar hun huis te leiden. En zo gebeurt het. Na de eerste drie uur over een gloednieuwe snelweg pikken we in Dingbian een neef van Lin op met zijn vrouw en kind. De gehele hubbelweg van Dingbian naar de familie Hao volgen we zijn rode auto. Door kuilen en langs bergen. Vrachtwagens, trekkertjes, fietsers en allerlei andere varianten op een voertuig passeren we. Fen Yi en Lin slapen de laatste twee uur van de reis. Paul en ik worden steeds zenuwachtiger, ons bewust van de bijzondere situatie die ons straks te wachten staat. Lin lijkt er vooral nuchter naar toe te leven en slaapt onbezorgd verder.

Eindelijk, we zijn er!

De hele familie staat op ons te wachten. De eerste begroeting gaat redelijk rustig en zonder al te veel grote emoties. Lin is overweldigd door alle aandacht en houdt onze handen stevig vast. De broers en zussen zijn niet veel veranderd. Ze begroeten Lin enthousiast en met een grote lach op hun gezicht maar zijn duidelijk ook heel verlegen en weten niet goed wat ze moeten zeggen. Men lijkt enigszins verrast en teleurgesteld dat Lin geen vloeiend Chinees spreek. Lin wordt vele keren in haar wang geknepen, mensen strijken over haar haar en bewonderen haar sterke armen. We proberen de situatie wat open te breken en Lin wat lucht te gunnen van al die aandacht door onze koffer met cadeaus in de strijd te gooien. De pakjes worden zeer gewaardeerd en uitgebreid showen de familieleden elkaar hun presentje. Vervolgens moet er natuurlijk gegeten worden. En hoe! Ma Hao, de zussen en een aantal tantes hebben een groot feestmaal gemaakt. We kunnen niet allemaal tegelijk eten aan de kleine tafel, dus het gezelschap dat niet aan tafel zit staat er als een cirkel omheen zodat ze goed kunnen zien hoe wij de maaltijd verorberen. Dit gevoel van ‘we zijn in de dierentuin en wij zijn de aapjes' duurt eigenlijk ons gehele verblijf voort. En de groep mensen die ons komt bewonderen wordt steeds groter. Neven, nichten, ooms, tantes, oudtantes en -ooms, achterneven en nichten. Een werkelijk onvoorstelbaar groot aantal familieleden is verzameld om de terugkeer van Lin mee te vieren. Lin doet erg haar best om iedereen steeds enthousiast te begroeten maar vindt al deze aandacht (we hebben uitgerekend zeker 100 familieleden te hebben ontmoet) toch wel wat vervelend worden. Iedereen wil aan haar zitten en met haar op de foto. Zij omhelzen het kind dat ze tien jaar geleden moesten laten gaan. Lin wordt tegen mensen aangedrukt die vreemd voor haar zijn.

Het kunstwerkje breekt

We besluiten een stukje te gaan wandelen. Het hele gezelschap verplaatst zich naar de overkant van de weg waar het vorige huis van de Hao's verbouwd is tot een basisschool. Lin probeert hardnekkig te voorkomen dat mensen aan haar zitten door ongeveer in mij en Paul te kruipen. Zij houdt al te intiem contact wat af en verliest ons geen moment uit het oog, houdt angstvallig onze handen vast als is ze bang dat we elk moment kunnen wegvliegen. Soms verbergt ze zich achter ons in de hoop niet gezien te worden. Ook kost het soms behoorlijke overredingskracht om haar te laten poseren van een foto. Als het dan toch moet, dan bij voorkeur samen met ons. Hoe meer ze moet of mensen van haar willen, hoe groter haar verzet. Het meest opvallend aan haar gedrag (of misschien juist wel niet) is dat ze degene die het meest naar haar nabijheid verlangt, steeds geraffineerd uit de weg gaat: haar moeder. Het begin is al niet te best: Lin heeft een stukje klei van de grond gepakt en speelt hiermee zodat niemand haar hand kan pakken. Met haar vingers maakt ze er een figuurtje van. Ma Hao zit dat Lin de kluit in haar hand heeft, is bang dat ze vies wordt en gooit het net vervaardigde kunstwerkje in gruzelementen op de dorre grond. Lin snapt dit niet en moet huilen van onmacht en woede. Een pijnlijke en moeilijke situatie. Lin huilt, Paul en ik huilen omdat we snappen dat Lin het moeilijk vindt en de familieleden voelen zich bezwaard omdat ze het net teruggekeerde en zolang gemiste familielid in tranen zien. Ma Hao put zich uit in excuses maar bij Lin heeft ze het voorlopig verbruid. Ma Hao is een lieve en zorgzame vrouw, maar in haar behoefte goed te willen doen,is ze vaak erg dwingend. Zo schept ze Lin (en anderen!) ongevraagd eten op of bij.

We lopen weer terug naar huis en brengen de rest van de dag al handen schuddend en etend door. Gelukkig voor Lin en Fen Yi zijn er ook andere kinderen waarmee ze kunnen spelen. De oudste zus van Lin heeft inmiddels een dochter en een zoontje. De derde zus heeft ook een zoontje en de middelste zus (LiLi) is hoogzwanger. Verder zijn er talloze neefjes en nichtjes. De meiden ontfermen zich met verve over het puppyhondje dat op het erf rondloopt. Het blijkt het hondje van de buren, maar door alle aandacht van Lin en Fen Yi besluit het beestje voorlopig even in Huize Hao te blijven.

Geen stromend water

Lin's familie is grofweg te verdelen in een arme en rijke tak. Boerenkar versus Audi. Boerenwoning op zes uur rijden van de bewoonde wereld versus luxe villa in een buitenwijk van Dingbian.

Eerst de arme tak. Het erf van de Hao's bestaat uit een ommuurde binnenplaats met aan één zijde een lint van kleinere ruimtes naast elkaar. De keuken, de ‘huiskamer' en een aantal andere vertrekken dat dienst doet als slaapkamer en opslagruimte. De keuken heeft geen ramen. Het is er redelijk koel. Koken gebeurt op een houtvuurtje. Er is geen koelkast en ook geen stromend water. De middag dat wij aankomen is er ook geen elektriciteit. Dit valt nog steeds regelmatig uit (net als 4 jaar geleden, toen ik hier met Willy en Wilma voor het eerst was). De andere kamers zijn ook eenvoudig ingericht. De verlichting bestaat uit een peertje, er staat een oude kast en in elke ruimte is een kang gebouwd die dienst doet als bank en bed tegelijk. Rond de tafel staan kleine krukjes om op te zitten.

Op de binnenplaats staat een soort trekkertje, een motor en een grote frees. Dit is de nieuwste aanwinst van de familie. Nu een groot deel van de kinderen uit huis is hebben ze minder arbeidskracht, maar ook minder monden om te voeden. Door de komst van de machine is er minder handwerk nodig. Pa en ma Hao vertellen ons dat ze het de afgelopen jaren makkelijker hebben gekregen en dat het hen ook financieel iets beter gaat. Maar hun wereld is klein. Heel klein. Ze komen vrijwel nooit buiten deze vertrouwde omgeving en kennen dus ook weinig mensen die elders wonen.

Een deel van de ‘tuin' is afgezet en dient als groentetuin. Ook is er een kippenren. Buiten het hek staat het varkenshok en bevindt zich de put waar de familie het regenwater in opvangt. Dit dient als drinkwater. Omdat er geen waterzuiveringssysteem is, koken ze dit water voor gebruik. In dit gebied is een waterpomp in de grond geen optie omdat je onmiddellijk op olie stuit dat je de grond in boort. Daarom subsidieert de overheid de burgers om een dergelijke regenwaterput te maken. Rond het gebouw bevinden zich nog wat resten van schuurtjes. De WC bestaat uit een stukje grond van ongeveer 4 bij 4 meter met aan drie zijden een lemen muurtje en aan de buitenzijde een stokjeshekje er omheen. Hier doet de familie hun behoefte. Het plast op zichzelf wel lekker in de buitenlucht. Maar verwende nesten als wij misten wel het fonteintje. En we zijn blij dat we hier in de zomer zijn, in niet met regen of sneeuw.

Hoogzwanger

De zussen van Lin krijgen allemaal jong kinderen. Pa Hao vertelt dat de oudste dochter LinLin alleen de lagere school heeft afgerond. Op dit moment heeft zij geen werk. Haar man werkt in de oliewinning en daardoor hebben ze het vrij goed. LinLin lijkt de pittigste van het stel en is steeds druk in de keuken in de weer. Het is een tengere dame met een vrolijke uitstraling en hippe kleding. Haar haar is kort geknipt en roodbruin geverfd. Haar man hobbelt lekker mee in het gezelschap en lijkt de grapjas van de familie. Tweede dochter LiLi is hoogzwanger en heeft duidelijk last van haar dikke buik. Dit is de dochter die baby Lin heeft vastgehouden en veel verdriet had toen Lin werd weggebracht. Ze voelt een speciale band met haar zusje, die ook nog eens als twee druppels water op haar lijkt. Ze is erg verlegen maar heeft een hele zachte uitstraling. Lili heeft wel op de middelbare school gezeten, maar heeft deze nooit afgemaakt. Ook Lili heeft geen werk. De derde dochter kreeg op haar 18^e al een zoontje en lijkt in besloten kring wel een aardige lachebek. Maar tijdens ons bezoek richt ook zij zich vooral op het kookgebeuren en het opruimen van de troep die alle familieleden overal en nergens achterlaten. Dit laatste is in China overigens heel gewoon; iedereen gooit alle rommel op de grond en 's avonds ruimen ze dat dan weer op.

Oudste broer Yan Xiong heeft een bruingebruind gezicht en grote ogen. Hij is 18 en werkt als graafmachinebestuurder bij de oliemaatschappij. Hij is tot nu toe de enige van de Hao kinderen die de middelbare school heeft afgerond. Ma Hao vertelt trots dat hij nu 3000 yuan per maand verdient (ongeveer € 330). Jongste broer Yan Kai is 16 en zit nog op school. Hij ziet er sterk uit en is de langste van de kinderen. Hij heeft een passie voor sport. Vooral basketbal vindt hij geweldig. Opvallend is dat de twee broers zich zeer bekommeren om en duidelijk gek zijn op de kinderen van hun zussen. Ze spelen er mee, troosten ze als zich eentje bezeert en lopen constant met het grut op de arm.

Alle kinderen Hao tonen zich begaan met zusje Lin en zijn duidelijk blij om haar te zien. Maar geen van hen slaagt er in om echt contact met haar te maken. Ze lijken zich geen raad te weten met de situatie en vluchten in alle praktische dingen die moeten gebeuren met zoveel visite in huis. Verbazingwekkend hoe groot het ‘gat' tussen twee culturen en talen in tien jaar kan groeien. Lin voelt zich duidelijk niet op haar gemak en plakt als een klittenbandje aan ons vast. Fen Yi stort zich op de puppy.

Olie

's Avonds brengen we nog een bezoek aan de dichtstbijzijnde oliepomp. Hier krijgen we uitleg over hoe de olie naar boven wordt gehaald. Pas vijf jaar geleden werd hier olie gevonden. Nu zijn er talloze plekken waar ze naar olie boren en de werkgelegenheid en welvaart in dit gebied zijn daardoor enorm toegenomen. Weer terug in huize Hao praten we nog wat met pa en ma Hao over hoe het 10 jaar geleden allemaal gegaan is. Ze vertellen hoe gelukkig ze zijn dat het goed gaat met Lin. En dat ze het geweldig vinden dat ze haar nu terug zien. Hoe blij ze zijn dat wij haar ouders geworden zijn. Dat ze zien dat ze zich bij ons veilig en goed voelt. Maar ook hoe schuldig zij zich voelden toen ze Lin moesten weggeven. En dat ze bang zijn dat Lin denkt dat ze niet van haar hielden. Lin en Fen Yi liggen dan al te slapen op de kang. (Lin: de kang ligt niet zo lekker maar je kon er op zich wel op slapen.)

De nacht is warm onder de dikke dekens die ma Hao voor ons had klaargelegd. De familie is al weer vroeg wakker en in de weer met het ontbijt. We blijven ons verbazen hoe Chinezen drie keer per dag kunnen eten en toch zo slank blijven. Na het ontbijt arriveert een nieuwe stoet familieleden. Oma van vaderszijde, broers van pa Hao met aanhang en een hele serie nichten, neven, ooms en tantes. Opnieuw wordt Lin geknepen, gestreken en bevoeld. En iedereen wil met haar op de foto. We krijgen cadeaus van pa en ma Hao en vele familieleden geven geld aan de meiden. Volgens Zhang Dan is dit heel gebruikelijk in China en kunnen we dit niet weigeren. Ma Hao doet ondertussen verwoede pogingen om met haar dochter in contact te komen maar Lin blijft stug en vermijdt ieder fysiek contact. We zien dat het voor beiden moeilijk is, maar kunnen de situatie niet veranderen.

Tussen al het handgeschud en gefotografeer door maken we een klein uitstapje naar het dorp. Daar zien we de plaatselijke school en het ziekenhuis waar Lin geboren is. Ook ontmoeten we de dokter die bij de bevalling geholpen heeft. Dit gebeurde in een achteraf kamer, speciaal bedoeld voor ‘geheime gevallen'. Wij verbazen ons dat de dokter geen problemen kreeg met zo'n illegale bevalling. Ma Hao legt uit dat de autoriteiten niet moeilijk doen, zolang je er maar voor zorgt dat je het kind ‘wegwerkt' na de bevalling. Hoe je dit doet mag je zelf weten. Een oom van Lin uit de rijke tak met wie we 's middags naar Dingbian rijden, is degene die het contact met mevrouw Gao van het weeshuis regelt. Hij is het ook die Lin naar de bushalte brengt en daar overdraagt aan mevrouw Gao. 's Middags wijst hij ons de route die hij toen liep en vertelt hoe moeilijk het voor hem was, maar ook hij zag geen andere uitweg.

Daarna neemt Ma Hao ons mee naar de plaatselijke winkel van sinkel. Ze vraagt ons wat we lekker vinden en koopt hier vervolgens grote voorraden van. Alsof we nog twee weken blijven! De kinderen krijgen snoep en een badmintonset. Met een grote voorraad melk, toetjes en icetea keren we terug naar huize Hao.

Daar zijn ondertussen ook wat nichtjes van Lin aangekomen. Ze spreken een heel klein beetje Engels en slagen er in wat vertrouwen te kweken door samen te badmintonnen en Chinees / Nederlands te schrijven. Ook leren we Majong en wij leren hen ‘set'. Eén van deze meisjes blijkt al eens contact met Lin te hebben gehad via de QQ. Zij studeert marketing op de universiteit van Ningxia. Nu begrijpen we pas dat het dus niet Lili, maar dit nichtje is die is gaan studeren. (Lin: Weer een mysterie opgelost.)

Aan het eind van de middag vertrekken we met drie auto's richting Dingbian. Daar zal een ontmoeting plaatsvinden met de familie van Ma Hao, de rijke tak van de familie. Een pleegbroer van haar rijdt ons er heen. Het is drie uur rijden over de stoffige en hobbelige wegen van de heenweg. Het gaat wel sneller want deze oom van Lin werkt bij de oliemaatschappij en kent de binnendoor weggetjes langs de ‘plants'.

En nu schrijft Lin verder:

Toen we in Dingbian waren werden we meteen begroet zoals de familie van mijn vaders kant dat deed. Ik werd in mijn wangen geknepen en er werd aan mijn haar gefrunnikt en er werd aan mijn haar gezeten. Ik liet het allemaal over me heen komen. (We logeerden bij een oom van mij.) Daarna zeiden ze dat we naar binnen moesten gaan. En we moesten gaan zitten. Gelukkig was Zhang Dan erbij, want de mensen zeiden heel veel tegen ons. Soms probeerden we iets na te zeggen en dat mislukte dan. De hele familie lag dan in een deuk om ons gestuntel. Wijzelf moesten dan ook lachen. (gelukkig maar want je kon ook boos worden.) Daarna gingen we eten. Dat was echt veel, maar wel lekker. Toen gingen we naar een plein. Daar kon je vliegeren. Fen Yi en ik hebben een vlieger gekregen.

We gingen ze uitproberen maar er stond niet genoeg wind. Wel jammer hoor. Daarna kregen we van een tante van mij een soort lichtje dat je kon schieten met een soort katapult. Dat was wel leuk. Toen gingen we weer naar het huis van mijn oom. Eerst zei mama dat ze iedereen op een ijsje wou trakteren. Dat zei ze tegen Zhang Dan dan. Die vertaalde dat in het Chinees. Dus mijn oom zocht een ijscowinkel. Maar mijn tante was sneller. Dus die vroeg wat voor ijs we wilden. We hadden uiteindelijk tig bakken ijs. In Nederland is dat gewoon schepijs. We hebben nog even gekletst en daarna zijn we gaan slapen.

Natuurlijk de hele bups mee naar boven om te helpen. Dat was erg aardig maar we hadden het voor vandaag wel even gezien met de drukte. De volgende dag rook het al vroeg naar rook want bijna alle mannen roken in het huis. We hebben ontbeten. Dat bestond uit: brood, soep, ei, noodles en nog veel meer. Het was lekker maar ik zat nog vol van gisteren. We zijn naar de huizen van twee oma's geweest. Ik mocht op de scooter samen met mijn oma (die stuurde). Papa en mama waren een beetje bezorgd , maar dat was niet nodig. Toen we bij het huis van mijn oma waren was dat wel leuk. We moesten natuurlijk even zitten en fruit eten. Maar daarna gingen we naar het andere huis van een andere oma. Daar moesten we ook even zitten. Daarna gingen we shoppen. Ik en Fen hebben schoenen gekregen van een oma van mij en we kochten wat voor de baby van Lili. Daarna gingen we terug naar het huis. Verrassing was dat mijn oudste broer Yan Xiong en mijn tweede zus Lili er waren. Ze waren helemaal naar Dingbian gekomen om ons nog even te zien. Dat vond ik hartstikke lief. Vooral van Lili want 3 uur rijden in de hitte is heel lang als je zwanger bent en de baby komt al bijna. Ik ging nog even met hun op de foto.

En toen was het moment van afscheid aangebroken. Bijna iedereen moest huilen. Ik moest huilen in de minibus naar het hotel in Zhongwei. Mama en papa moesten al bij het afscheid huilen. Ik vond het hele bezoek aan mijn familie heel erg leuk. Het aardigst vond ik een paar nichtjes, mijn ouders en mijn broers en zussen. Soms was alle aandacht wel een beetje irritant. Maar ze bedoelen het goed. Jammer dat we nu weer weg moeten. Ik begon net een beetje te wennen aan iedereen. Ik hoop dat mijn ouders en familie een keer naar Nederland komen. Als dat niet gebeurt, wil ik nog een keer terug gaan naar China. Dat doe ik sowieso. Als ik ouder ben, wil ik zelf naar China gaan. Misschien wel met een vriendin (of meer).

Hotpot en een wierookoffer (Yulin, 2 augustus 2011)

We hebben eerst ontbeten in ons hotel. Om tien uur kwam Zhang Dan ons halen! We gingen eerst door de stad lopen op naar de wasserette. Daar hebben we de was gebracht. Toen gingen we op de stadsmuur lopen het was best vermoeiend. Toen hebben we nog even door de stad gekeken! Toen gingen we lunchen met de familie Li (pleegfamilie Lin). Iedereen kreeg een pan met soep en daar kon je dingen in koken. Bijvoorbeeld bloemkool, worstjes, kip, aardappel en tomaat enzo. Ik ( Fen Yi ) vond het heel lekker. We kregen kadootjes. Je sterrebeelddiertje (een geit voor mij), een spiegeltje en twee geluksdingen. Daarna gingen papa en mama nog kletsen met de pleegmoeder. Lin en ik gingen spelen met de jongetjes (kleinkinderen pleegmoeder).

Naar de rivier

Daarna gingen we naar een rivier, even buiten Yulin. Nadeel: dat ik drie keer tegen scherpe stenen aan botste. Voordeel: ik werd er lekker koel van. Er was ook een tempel in een grot. Ik mocht een wierook stokje aansteken en een wens doen. Ik heb het stokje gezet bij de god die ik hoop dat mijn wens uit laat komen.Toen waren we helemaal nat. Lin was het natst door mij, mama en Zhang Dan. Daarna heb ik papa nat gemaakt! Daarna gingen we onze kleren en schoenen drogen in de zon.

Pleegmoeder Lin Xia

Daarna gingen we naar de pleegmoeder van Lin Xia (een van de andere Linnetjes). Daar gingen we een pakketje afgeven dat Dominique meegegeven had. Ze was er heel blij mee. Ze moest ook een beetje huilen toen ze de foto's zag omdat ze Lin Xia mist. Wij moesten veel meloenen eten maar ik (Fen Yi) had er maar één op. Ik had ook nog gespeeld met de dochter van de pleegmoeder. Ik snapte haar wel een beetje, ook al spreek ik geen Chinees. Ze hadden ook een hond.

Vliegers op het plein

Toen gingen we met de bus terug naar de stad. Daar gingen we kijken naar de vliegers op het plein. Er waren veel mensen en er was muziek. We hoorden trommels en we wilden kijken waar dat vandaan kwam maar we zagen ze niet. Toen gingen we eten. Wij hebben Zhang Dan toen veel Nederlandse woordjes geleerd. Groen, broccoli en andere woordjes met een R. Op de terugweg naar het hotel zagen we weer vliegers in de lucht. Maar nu met lichtjes. Het was donker en heel mooi. In het hotel gingen we afscheid nemen van Zhang Dan. Ik mocht nog dit verhaal schrijven. En nu ga ik slapen!!!!!!!!!!!!!! Morgen gaan we naar de ouders van Lin en daarna op kamelen door de woestijn.

Doeg!

Fen Yi

Ontmoeting met de pleegfamilie van Lin (Yulin, 1 augustus 2011)

Vandaag gingen we om 8:40 in het vliegtuig naar Yulin. Op het vliegveld was het best wel druk. We gingen onze koffers inchecken en door de douane. Ik (Lin) en papa kwamen er goed door, maar mama en Fen Yi begonnen te piepen. Dus ze werden goed nagekeken. Ook in mamma's rugtas zat iets dat ook niet mee mocht. Een pot pindakaas!!!!!. We hadden even een sandwich en daarna naar het vliegtuig. Uiteindelijk zaten we in het vliegtuig. Alleen hadden we precies een uur vertraging omdat het zo druk was. Er stond een hele file van vliegtuigen. Er kwamen ook steeds vliegtuigen landen. Dus zo stonden wij ook in die file, en dat is niet leuk!!!!!!!! Na een uur vertrokken we dan. Papa en ik (lin) hebben het spelletje Uno gedaan(een soort kaartspelletje). En Fen Yi en mama hebben het spelletje set gedaan (ook een spelletje met kaarten.). Onderweg werden we af en toe flink door elkaar geschud, want er was veel turbulentie, maar ik werd niet misselijk. Toen gingen we landen dat doet best wel zeer aan je oren, maar we kwamen er goed vanaf.

Lunchen met mijn pleeggezin

Toen we uit het vliegtuig waren, gingen we Zhang Dan opzoeken. Papa en mama zagen haar meteen. Wat een verrassing, want ze was samen met mijn pleegmoeder en mijn pleegbroer (Li Rong.). Mijn pleegmoeder was erg blij om mij te zien. Ik ook wel, maar ik wist niet zo goed wie het was. Mama ging wel huilen. De pleegmoeder ook. Toen gingen we naar het huis van mijn pleegbroer mijn kleine pleegneefje van vier ophalen. De vrouw van mijn pleegbroer ging ook mee. Toen kwamen we bij een restaurant. Daar gingen we lunchen. Toen we daar aankwamen zagen mama en ik (Lin) dat het hele pleegfamilie er was. Toen gingen we warm eten (dat doen ze in China, ze eten 's middags en 's avonds warm). Dat was wel lekker.

Het weeshuis

Daarna gingen we naar het huis van mijn pleegvader en pleegmoeder. Het is daar best wel arm, maar ze hebben het daar wel leuk. Ik kon de kamer zien waar ik al die maanden heb gelegen en ook het bed. Dat is een ‘kang': een soort bedbank waar ze een vuurtje onder kunnen steken tegen de kou. Ook kreeg ik de beer waar ik vroeger mee speelde. Toen we daar weg gingen, werden we naar het weeshuis gebracht. We deelden knuffels uit die we uit Nederland hadden meegenomen. Er zijn daar veel kinderen met een handicap. Maar er zijn ook gezonde kinderen. Soms is het zo dat kind niet naar school mag. Er is een meisje in het weeshuis waarbij dat zo is. Het meisje kan haar poep en plas niet ophouden en stinkt een uur in de wind en daarom wil geen enkele school haar hebben. Zielig hé????!!!! Ook was er een kind met een heel groot waterhoofd en een meisje met zes vingers aan een hand. In het weeshuis werkten een paar mensen die mij nog kenden van tien jaar geleden. Ik werd veel over mijn haar gestreeld. Ook knepen ze in mijn wangen en drukte me tegen zich aan.

Mevrouw Gao

Na het weeshuis kwam mevrouw Gao ons tegemoet lopen. Dat is de mevrouw die mij destijds heeft opgehaald bij mijn ouders en naar het weeshuis heeft gebracht. Ze heeft vier jaar geleden tegen mama verteld waar mijn ouders wonen. We gingen mee naar het huis van haar daar was haar man ook. We hebben heel veel gekletst en foto's gemaakt. We kregen ook een kruising tussen een appel en een peer. Ik en Fen Yi vonden ze niet zo lekker maar mama en papa wel. Ik heb ook gezien waar ik vroeger een nacht heb geslapen. Ze hebben ook twee vogels. Het zijn parkieten. Ik vind ze mooi. Een is blauw met zwart. En de ander is groen met zwart.

Restaurant

Na het bezoek gingen we nergens meer heen. Alleen naar een restaurant. Daar kon je lekker eten. Toen we weer weg gingen regende het en donderde en bliksemde het.

Nou dit was onze dag.

Doeiiiiiiii

Lin

Op de fiets, de muur en een schetende taxichauffeur (Beijing, 28 t/m 30 juli)

Oeps dat was wel even omschakelen. De drukkende hitte, een overkill aan Chinezen, het lawaai en de chaos van Beijing. En dan heb ik het nog niet over de roggel- en spuuggeluiden die hier heel gewoon zijn. Maar langzaam aan beginnen we er aan te wennen. Het voelt als een snelcursus ont-Boijlen. De conclusie van Lin aan het eind van onze tweede dag Beijing: Chinezen zijn wel raar want ze zijn met zoveel en ze doen gevaarlijk op de weg. Maar ze zijn ook heel aardig. En nieuwsgierig!

China is helemaal goed

Toen we hier donderdagmiddag aankwamen was het drukkend warm en er hing een deken van smog over de stad. Fen Yi was nog erg misselijk van de landing op Beijing Capital Airport en tussen de douane en de bagageband besloot ze dan ook alles er uit te gooien. Manmoedig onderging ze een schoonmaakbeurt die volgde. De koffers waren er gelukkig allemaal (23 kilo aan cadeaus...) en de taxichauffeur stond netjes op ons te wachten. Eenmaal in de auto vielen de meiden al gauw in slaap. Ons hotel ligt in een leuke Hutong en heeft een sfeervolle binnentuin. Als we 's avonds gaan eten is Fen Yi merkbaar opgelucht over dat wat ze op haar bord krijgt. Tijdens de maaltijd roept ze dan ook enthousiast dat China helemaal goed is. Tja, als het eten maar goed is, is Fen Yi tevreden! Lin weet het nog niet zo. Ze moet wel erg wennen aan al dit nieuws.

Vette scheet

Vrijdag gaan we de stad verkennen. Dat doen we op de fiets. En niet zomaar een fiets! We hebben twee tandems gehuurd. We nemen een taxi naar de fietsenmaker. De taxichauffeur is een relaxte heer die onderweg zachtjes de meest prachtige liederen ten gehore brengt. Dat kunnen de dames natuurlijk niet onbeantwoord laten, dus Lin en Fen Yi brengen ‘Kubana' even ten gehore. Dat vind ie wel leuk. Hij geeft complimenten. Vlak voordat we er zijn, verzit de hij even en we horen een vette scheet naar buiten floepen. Lin en Kat kunnen hun lachen niet inhouden en de chauffeur maakt een ‘sorry het stinkt wel he flappergebaar'. Arme papa, hij zit naast de chauffeur. Goed gemutst en nog nahikkend van het lachen stappen we de bikeshop in. De tandems staan al klaar, de meiden krijgen mooie helmen en hop, daar gaan we.

De hele dag fietsen we door de stad (highlights: Jingshan park, het plein, verboden stad, tempel of heaven). Eerst een beetje onwennig manoeuvrerend door het drukke verkeer maar al snel gaat het relaxed. We genieten er allemaal van. Het miezerde de hele dag maar eigenlijk was dat helemaal niet erg. Lin vond de hutongs (oude wijken) en alles wat daar te bekijken was het leukst en Fen Yi vond haar fietshelm het leukst. Ze hield hem dan ook de hele dag op (ook als we van de fiets af gingen om iets te bekijken) en wilde hem eigenlijk niet teruggeven aan de bikeshop....... Nadat we de tandems weer hadden ingeleverd kostte het wel even moeite om een taxi te vinden terug naar ons hotel. Maar gelukkig verschenen er twee taxibrommertjes die ons netjes naar huis tuften. Een leuke dag waarop we allerlei highlights van de stad hebben gezien. 's Avonds zijn de kinderen merkbaar moe en onder de indruk van alles wat we gezien, gedaan én geroken hebben. Want dat het hier niet overal fris ruikt hebben de meiden wel opgemerkt. En het is Lin wel duidelijk geworden dat werkelijk ALLES in China anders is dan thuis en dat we maar een mooi luxe leventje hebben in Nederland. Als we gaan slapen hebben ze het allebei even moeilijk. Ze missen thuis. Maar na een nachtje slapen is dat gelukkig weer voorbij want er staat weer een nieuw avontuur voor de deur.

Zweten op de muur

Zaterdag is de dag van de muur. Om 7.30 uur vertrekken we met een klein busje naar de beroemde Chinese muur bij Mutianyu. Het is prachtig weer geworden en 's ochtends vroeg al behoorlijk warm. Een mooie rit van anderhalf uur brengt ons uit de stad door een mooi stukje platteland waar het steeds bergachtiger wordt. Het laatste stukje naar de muur gaan we met een kabelbaan. Eenmaal op de muur klimmen we helemaal naar de laatste toren. Een flinke klim met prachtig uitzicht. Fen Yi loopt steeds voorop en loopt ook het snelst weer naar beneden. Ze lopen ons er nu al uit! Wij zweten ons te pletter op de hoge treden. Het is nog heerlijk rustig zo vroeg in de ochtend. De terugweg naar de parkeerplaats leggen we af per bob-baan. Dat klinkt gevaarlijk en zag er ook gevaarlijk uit, maar was heel leuk! ‘Oma zou dit beslist niet goed vinden' weet Lin. Uiteraard vinden de meiden dit juist het hoogtepunt van de vakantie tot nu toe! Slingerend door het groen bereiken we veilig het startpunt. We worstelen ons nog door wat souvenir-stalletjes en spelen een spelletje Uno in de schaduw tot het tijd is om ons weer te melden bij ons busje. Na de lunch brengt die ons weer naar de stad. Op de terugweg vallen we allemaal in slaap. Paul merkt niet dat zijn pet uit het raam waait. Die krijgt vast snel een nieuwe eigenaar! Terug in het hotel spelen de meiden even ‘pesten' en giebelen ondertussen op zijn Lin-FenYi's om niets. Vanavond gaan we nog naar de beroemde Acrobatenshow. Morgen onze laatste dag in Beijing... Maandag verruilen we de grote stad voor het platteland van Yulin en omstreken....

Prettige chaos

Inentingen? Nee toch!

Dag allemaal,

Daar stonden we dan, vanochtend om 8.00 uur bij het gezondheidscentrum in Noordwolde. Alles goed georganiseerd, dachten we ....

Op 18 mei belt Kat metonze huisarts en neemt alle benodigde inentingen door. Huisarts reageert enthousiast (want ooit gespecialiseerd in tropische ziekten!), pakt de boeken erbij enmaakt een mooie lijst. Recept wordt doorgestuurd naar de apotheek, dachten we ....

Om te begrijpen waar het mis is gegaan, moet ik jullie iets vertellen over de organisatie van gezondheidscentrum De Wissel. Vroeger (zo vertelde de huisarts vanochtend) was de huisartsenpraktijk 'apotheekhoudend'. Dat betekent dat de huisartsen hun eigen apotheek runden. Opeen dag besloot de overheid dat een dergelijke constructie niet langer verantwoord was. Een huisarts zou eens meer en duurdere medicijnen kunnen gaan voorschrijven voor eigen gewin; dus werden huisartsenpraktijk en apotheek organisatorisch van elkaar gescheiden. Dat betekent waar vroeger de huisarts zelf naar de medicijnkast liep, hij nu een recept per mail moet doorsturen naar zijn collega's een balie verderop met het verzoek dat voor hem te doen en - in het geval de medicijnkast leeg is - nieuw spul te bestellen.

En precies daar ging het in ons geval mis. Jullie raden het al: de huisarts beweert de inentingen te hebben besteld, de apotheek ontkent dat het recept ooit bij hem is aangekomen. De computer krijgt de schuld en wij - argeloze klanten- hebben het nakijken.

Jullie kennen ons: de stoom kwam uit onze oren. Gelukkig waren daar onze kinderen die het laconiek opnamen en de huisarts charmant uit de wind hielden: 'die man moet ook zoveel onthouden.' En zo is het ook. Fouten maken is menselijk. Gelukkig wel. Bedankt meiden!

Nieuwe afspraak: woensdag om 8.20 uur sharp. Recept ligt bij de apotheek (we hebben ons er even tegenaan bemoeid), dus wat kan er nog mis gaan?

Tot de volgende blog!

p.s.: voordeeltje: de kids hebben nu een wonderzalfje meegekregen. Een half uurtje voor het prikmoment aanbrengen op beide armen en je voelt er niets meer van!

Onze visa zijn binnen

Hallo allemaal!

Vandaag hebben we onze visa gekregen.

Nu mogen we China in!

De paspoorten zaten tussen de post!

Vrijdag zullen we weeriets schrijven! Dan krijgen we de prikken.

Groeten van FenYi en Lin